W Polsce mundur wojskowy cieszył się zawsze poważaniem i szacunkiem w społeczeństwie. Było to draństwo ze strony władz komunistycznych, że wojsko zostało wykorzystane jako narzędzie walki z ludźmi, którzy walczyli o wolność i niepodległość swojego kraju - powiedział Prezydent Łodzi Jerzy Kropiwnicki rozpoczynając konferencję poświęconą działaczom "Solidarności" - ofiarom represji stanu wojennego, prześladowanym w obozach wojskowych i więzieniach.

Historycy IPN przedstawiając swoje referaty m.in.: "Władze PRL wobec NSZZ "Solidarność" 1980-1981" i "Wojskowe Obozy Internowania 1982-1983" ukazali realia początku lat 80-tych w Polsce, kiedy władze komunistyczne "rozprawiały" się z działaczami "Solidarności". Decyzją kierownictw MSW i MON 5 listopada 1982 r. tysiące działaczy opozycyjnych struktur "Solidarności" otrzymało "powołania" do odbycia ćwiczeń wojskowych.

Oficjalny powód to ćwiczenia wojskowe dla rezerwistów, lecz faktycznie chodziło o odizolowanie ludzi z kierownictwa związkowego od ich środowisk i ograniczenie zasięgu przewidywanych protestów oraz demonstracji w pierwszą rocznicę wprowadzenia stanu wojennego. Dlatego na "ćwiczenia" często trafiały osoby z orzeczoną niezdolnością do odbywania służby wojskowej, a nawet kaleki. Działacze "Solidarności" do obozów wojskowych byli powoływani przez Wojskowe Komendy Uzupełnień. "Ćwiczenia dla rezerwistów" trwały od listopada 1982 r. do lutego 1983 roku w obozach rozsianych na terenie kraju m.in.: w Chełmnie i Czerwonym Borze.

Przez trzy miesiące byli przetrzymywani w skrajnych warunkach bytowych, poddawani przeróżnym szykanom, propagandzie, groźbami użycia wobec nich broni. Teren obozów był strzeżony przez uzbrojone w ostrą amunicję patrole z rozkazem strzelania do wszystkich próbujących się zbliżyć na obszar obozu.

Stres i spartańskie warunki powodowały ciągłe schorzenia, nie leczone z powodu braku dostępu do opieki medycznej. O sytuacji, jaka panowała w obozach mówił jeden z prelegentów przytaczając statystyki umieralności wśród internowanych. Do dnia dzisiejszego spośród roczników 1955-60, nie żyje już jedna trzecia.

Dramatyczne wydarzenia, które mają swoich bohaterów, nie znajdują odbicia w rzeczywistości. O wielu z nich nie wspominają podręczniki, encyklopedie i analizy historyczne. Adam Nowak, główny organizator spotkania, wyraził nadzieję, że tematy poruszone w czasie tej konferencji staną się przedmiotem zainteresowania Ministerstwa Edukacji Narodowej i znajdą swoje miejsce w szkolnictwie i podręcznikach historii.

Sesję popularnonaukową, która odbyła się w Auli Zespołu Szkół Salezjańskich, zorganizowali świadkowie tamtych zdarzeń, którzy tworzą dzisiaj: Ogólnopolskie Stowarzyszenie Represjonowanych w Wojskowych Obozach Specjalnych w latach 1982-1983, Stowarzyszenie Osób Internowanych "Chełminiacy 1982" i Stowarzyszenie Więźniów Politycznych "Hrubieszów '81".